Het is zover, tijd voor het laatste van alles. Vijf maanden geleden schreef ik in mijn eerste reisverslag hoe ik aankwam in Zuid-Afrika en alles nieuw en raar was. Inmiddels is alles vertrouwd en voelt het bijna raar om hier weg te gaan. Maar toch, dit is tyd om afskeid te neem.

Allereerst het afscheid nemen van de patiënten. We hebben elke patiënt een foto van ons met de patiënt gegeven en wat waren ze hier blij mee! De nodige traantjes zijn gelaten, maar wij zijn onder de competentie professioneel handelen gelukkig droog gebleven. De patiënten hebben ons voor de laatste keer laten weten dat ze ons baie erg gaan mis en we hebben de meest lieve brieven gekregen (ik citeer: 'thank you for making me believe in myself again'). Een vrouw heeft zelfs voor mij en Laurie ieder een outfit gemaakt. Ontzettend lelijk, maar o-zo lief.

Daarna het afscheid van de hele groep, want dit was het laatste weekend dat we met z\'n allen zouden zijn. Afscheid nemen doen we in stijl, dus hebben we er een top top top weekend van gemaakt. Vrijdag naar Steve Aoki en Nicky Romero die in een oude vliegtuighal draaide en er een erg goed feestje van maakte. Zaterdag een dag van het Kaapse strand genieten en zondag was het tijd om uit een vliegtuig te springen. Yes, eindelijk skydiven! Met twee andere groepsgenoten ging ik ‘de sprong wagen\' boven het mooie Kaapstad. Een gammel vliegtuigje waar precies 6 man en een piloot inpast (check de foto\'s). Na 20 minuten rondjes omhoog vliegen hadden we de juiste hoogte behaald: bijna 3 kilometer de lucht in. Ik mocht als eerste springen en ik had er ontzettend veel zin in. Het luik ging open en mijn instructeur ging op de rand van het vliegtuig zitten. Op dat moment hang je zelf al buiten het vliegtuig, heel raar gevoel. En dan donder je naar beneden. Een vrije val van 35 seconde, wat een heerlijk gevoel! Dan gaat de parachute open en is het genieten van het mooie uitzicht en de rust in de lucht. Eenmaal geland ben ik wonderbaarlijk geen seconde bang geweest, het enige wat ik kon denken was 'nog een keer, nog een keer, nog een keer!' Wat was dat gaaaaaf! Zondagavond zijn we naar een chique club bij het strand naar Goldfish gegaan. Twee nationale helden die erg lekker draaien en ons weekend top hebben afgesloten.

Een dag later stapten Laurie en ik in het vliegtuig naar Durban om een week lang door het noordoosten van Zuid-Afrika te roadtrippen. Bij aankomst op het vliegveld staat een neger met een bordje ‘Tielemans\' klaar: altijd al eens mee willen maken! Onze eerste locatie is Hluhluwe (say what?!) waar we overnachten in een game lodge in the middle of nowhere. Een paar stappen verwijderd van onze kamer zien we aapjes boven ons in de bomen spelen en als we wegrijden zien we zebra\'s, giraffen en puma van Timon. Wat opvalt aan deze omgeving ver weg van Genadendal en Kaapstad zijn vooral de mensen. De mensen zijn hier pikzwart en er is nergens een blanke te bekennen, laat staan twee blondies. Ondanks we hopeloos proberen niet op toeristen te lijken worden we baie veel aangestaard door de locale bevolking. Er wordt isiZulu gepraat (met kliks en klaks), er zitten overal giftige slangen en mensen dragen alles op hun hoofd. Hallo Afrika! We doen een boottocht op Lake St. Lucia en varen al snel tussen de krokodillen en hele families dikke vette hippo\'s. Een dag later zien we croco\'s op een farm en leren we wat we moeten doen als je gebeten wordt door een slang. Heldhaftig als we zijn laten we allebei een slang in onze nek leggen, brrrr.
Dag vier op naar Swaziland voor het beste souvenir van deze trip: echte Swazi-stempels in ons paspoot. Swaziland ligt midden in Zuid-Afrika maar toch is het een compleet ander land. De Swazi-mensen lijken nog zwarter, de Swazi-natuur lijkt wilder en er is Swazi-geld wat eruit ziet als monopoly geld. We rijden heel Swaziland in een paar uur door (qua grootte is het net ons kikkerlandje) en kijken onze ogen uit. De tijd lijkt tientallen jaren terug te zijn gegaan. Mensen wonen in rondje hutjes met een rietendak en leven op de kleien grond samen met hun vee, net zo\'n stammen die je altijd op slechte televisie ziet. In de hoofdstad Mbanane zien we een auto voor onze neus door een vrachtwagen gesandwicht worden en even verderop is een zoveelste vrachtwagen bruut uit de bocht gevlogen. De wegen zijn smal en op sommige stukken kom je een uur lang geen winkel of benzinepomp tegen. Het land heeft geen snelweg en we moeten vaak uitwijken voor geiten of koeien die op de hoofdweg staan te chillen. Verder is het land echt prachtig en zien we de mooiste dingen. We overnachten in een Swazi chaletje en eten \'s avonds Swazi\'s.
De volgende dag trekken we nog verder de wildernis in, op naar het welbekende Krugerpark. We vallen voor de verandering een beetje uit toon. De safari-look (camouflage kleding, camouflage hoed, camouflage sokken, camouflage bidon en camouflage verrekijker) is niet aan ons besteed maar een echte safari willen we natuurlijk niet missen. Met malariapillen tussen de kiezen doen we een sunset drive met gids. Als we na een half uur niet meer gezien hebben dan wat impala\'s worden we ongeduldig, we willen the big 5 zien! Gelukkig worden we even later op onze wenken bediend. We zien een olifant, wild dogs die een poging doen om een zebra aan te vallen, een hyena en -big hurray- een leeuw. Als we de volgende dag alleen een rondje door het park rijden komen we ook nog een enorme kudde buffels tegen. We voelen onze echte safari-dudes ondanks gebrek aan camouflage uitrusting. Als fanatieke WNF rangers vinken we elk dier dat we zien af op ons lijstje met dierenplaatjes.
De laatste dagen van onze vakantie zien we de Blyde River Canyon, genieten we van al het moois dat onderweg te zien is en maken we veel foto\'s. Via het blijkbaar erg gevaarlijke Johannesburg (met veel tegenzin niet de stad in geweest omdat we er volgens de locals nooit zonder kledingscheuren vandaan zouden komen) vliegen we terug naar Kaapstad.

Na al dat reizen weet ik een ding zeker: dat paspoort zit nog lang niet vol...

Wat ben ik blij dat ik een half jaar geleden het vliegtuig ingestapt ben en dit avontuur aangegaan ben. Ik heb ontzettend veel geleerd en vijf maanden lang een top tijd gehad. Ik heb zin om jullie allemaal weer te zien, met z\'n allen de feestdagen in te gaan en iedereen een dikke knuffel te geven, maar ik ga het mooie Zuid-Afrika ontzettend missen.

En wat ga ik dan missen? Het stappen in blote benen, het Afrikaanse zonnetje dat altijd aanwezig is, elk weekend op reis met de groep, de vriendelijke Afrikanen die je altijd zullen begroeten, de snelwegen waar sociaal gereden wordt, het wakker worden door de zon, de sterrenhemels in de nacht, het werken in een prachtige omgeving tussen de bergen, het betaalbaar uit eten, het zorgeloze leven, alles en iedereen in Kaapstad, mensen die geen stress kennen, de enorme waardering die we van de patiënten kregen, Savanna, Long Street Backpackers waar het elk weekend weer al thuis komen voelde en de gezelligheid binnen de groep die zo hecht geworden is de afgelopen vijf maanden.