De eerste ontmoeting voelde al goed en na een paar weken waren daar de eerste kriebels. Na inmiddels vier maanden wil ik echt niet denken aan het afscheid en moet ik bekennen dat ik smoorverliefd ben. Verliefd op alle liewe skatten van patiënten, het altijd aanwezige zonnetje, de prachtige sterrenhemels in de nacht, de drukke maar oh-zo vrolijke kinderen, het gemoedelijke Genadendal waar iedereen elkaar altijd begroet, de vriendelijke mensen en niet te vergeten Kaapstad. Smoorverliefd op Zuid-Afrika!

Inmiddels zijn Laurie en ik al rustig begonnen met het afronden van onze stage. We zijn foto\'s aan het maken van ons met alle patiënten die we bij het afscheid aan de patiënten mee willen geven. Om eerlijk te zijn zien we een beetje tegen het afscheid op. We hebben met de meeste patiënten een goede band opgebouwd en het voelt niet goed om ze ‘in de steek te laten\'. De patiënten zelf willen al helemaal niet aan afscheid nemen denken. Minstens een keer per dag krijgen we te horen hoe ongelooflijk dankbaar iemand ons weer is. Patiënten zelf, maar ook familieleden en vrienden zijn zo blij met onze hulp dat ze het verschrikkelijk vinden dat wij weer naar Nederland gaan. De soms wat gesloten Afrikanen kunnen onze hartjes dan echt doen smelten. We krijgen de leukste complimenten naar ons hoofd geslingerd en veel ‘baie baie baie dankie\'s\'. Wat hebben we zoal bereikt? Helen die na een beroerte al jaren niet meer uit haar huis kwam omdat ze bang was om te vallen, loopt nu weer vol zelfvertrouwen naar haar vrienden en familie. Jolanda met dwarslaesie kon haar werk als schrijfster niet meer goed uitvoeren door tintelingen en pijn in haar arm en nek. Ze is nu compleet klachtenloos. De oude demente Clarina liep erg krom en viel tijdens het lopen. Levensgevaarlijk, maar nu loopt ze weer rechtop met een hulpmiddel zonder gevaar om te vallen. De magere Marnie was door zijn tuberculose constant benauwd. Nu we de verplegers aangeleerd hebben hoe ze zijn slijm los kunnen kloppen kan hij met veel meer adem door het leven. Estelle had door haar hevige artrose inmiddels een half jaar amper bewogen, laat staan haar huis uitgeweest. Haar grote droom om weer naar de bibliotheek te kunnen lopen is gehaald en ze gaat in januari weer beginnen met werken. Er zijn natuurlijk patiënten die nog niet zonder fysiotherapie kunnen. Gelukkig weten we sinds kort dat er twee andere Nederlandse meiden zijn die ons zullen gaan opvolgen en daar zijn we erg blij mee!

Een aantal weken geleden stond eindelijk de Tafelberg op het programma. We hebben hier lang mee gewacht omdat we graag goed weer wilden. Nou, dat hebben we geweten... Zaterdagochtend na enkele uurtjes slaap stonden we met z\'n achten in 27 graden aan de voet van de berg. Allemaal goed voorbereid met vele liters water (not) konden we de beklimming van deze bijzondere berg beginnen. Het was flink bikkelen in de brandende zon, maar ik had er wel plezier in. Met een voldaan gevoel behaalde we na twee uur de top waar een prachtig uitzicht over heel Kaapstad op ons stond te wachten. Vervolgens konden we beginnen met het abseilen van de grote berg. Op 1000 meter hoogte jezelf (zelf zekeren dus) naar beneden laten zakken aan een touw. Brr, het was even schrikken om op het randje van de Tafelberg te staan met alleen maar een enorme diepte onder je. Eenmaal gewend aan het abseilen stopt de rots er ineens mee. Daar hang je dan helemaal alleen op een duizelingwekkende hoogte met je benen te bungelen. Paniek! Met knikkende knietjes heb ik mezelf langzaam laten zakken en er alles aan gedaan om vooral niet naar beneden te kijken. Tot het touw draaide en ik het mooiste uitzicht ever zag. Wauw! Echt een geluksmomentje om daar in je eentje te hangen boven het mooie Kaapstad. De inmiddels zeer geliefde stad tussen de bergen en de zee en die heerlijke zon, super! Een trots gevoel (toch wel de hoogste abseil van Zuid-Afrika!) en 100% genieten.

Verder zijn we de laatste weekenden alleen nog maar in Kaapstad te vinden. Hele dagen strand, terrasjes pakken op het gezellige Waterfront en het nachtleven in deze bruisende stad vervelen nooit. Via via komen we steeds makkelijker de hipste clubs binnen en zijn we naar een club op de 31^e verdieping van een flatgebouw geweest met uitzicht over de hele stad. Afgelopen weekend zijn Laurie en ik naar Synergy Live geweest. Opnieuw een -in Afrikaanse termen- groot festival met The Prodigy als hoofdact. Het hele festivalterrein lag aan het water en het was prachtig weer. Iedereen was overdag in het water te vinden, de muziek was goed en de sfeer top dus we hebben ons weer uitstekend vermaakt.

Behalve het afscheid van de patiënten zie ik ook ontzettend op tegen het afscheid nemen van heel Zuid-Afrika. Wat heb ik het hier toch naar mijn zin, ongelooflijk! We hebben het er hier vaak over, maar wat zijn we toch allemaal gewend geraakt aan het leven in het mooie Zuid-Afrika. Gelukkig duurt het nog een paar weken voordat we echt vaarwel moeten zeggen. Laurie en ik gaan nog een week lang door het land reizen en onder andere het Krugerpark en Swaziland bezoeken. Aankomend weekend ga ik skydiven (aaaaaaah!) en staan er nog een paar goede feestjes op de planning. Nog drie weken lang genieten!

Liefs en een dikke knuffel voor iedereen uit Zuid-Afrika

Voor degene die nog niet genoeg gehad hebben: Als laatste nog even een mooie anekdote die maar weer bewijst dat ik een dochter van mama ben. Elk weekend zetten we onze Chico\'s in een parkeergarage van een 5-sterren hotel midden in Kaapstad. Terwijl wij blonde vrouwen bij het uitrijden van de garage maar R25 hoeven te betalen bij de vriendelijke negers, moesten de mannen steeds vaker R180 afrekenen. Het was dan ook snel besloten dat wij vrouwen voortaan de auto zouden gaan halen. Zo reden Laurie en ik laatst vol goede moed met ons R25-gezicht naar de slagbomen. Helaas, de parkeerwachter vroeg ons om R190. Natuurlijk waren Laurie en ik niet van plan om ons meteen over te geven en de volle pond te betalen, dus legde we uit dat we normaal een stuk minder hoefde te betalen. De arme neger wist niet wat hij moest doen dus besloot er een andere collega bij te halen. Deze collega haalde er ook weer een collega bij en zo ging het door. Na een kwartier wachten stonden we nog steeds voor een gesloten slagboom met vier negers die maar niet wisten wat ze moesten doen. Een van hen besloot de manager van het chique hotel om hulp te vragen. Weer vijf minuten later kwam hij terug met het slechte nieuws dat we toch R190 moesten betalen, of... wilden we het even zelf gaan proberen te regelen met de manager? We bedankte vriendelijk, maar voor ik het wist werd ik (lachend) uit de auto getrokken en was ik op weg naar de manager. Daar stond ik dan, in een veel te chique kantoor bij een enorm brede norse neger voor zijn bureau mijn domme R25-verhaal te vertellen. Met het schaamrood nog op mijn kaken liep ik even later weer terug naar Laurie om haar het heugelijke nieuws te vertellen dat we toch voor R25 de garage uit mochten. Wat hebben we hier hard om gelachen zeg!