Laat ik deze keer maar eens beginnen met een stuk over fysiotherapie, want daar gaat het op deze blog nog een beetje te weinig over. Qua stage schiet het nog niet erg op. ‘Gelukkig' hebben niet alleen wij dit probleem, maar eigenlijk alle projecten van alle studenten komen niet echt van de grond. Laurie en ik lopen de hele dag achter een verpleegkundige aan en zijn vooral veel aan het kijken (zij noemen het observeren en zijn er heel blij mee). Ongeveer één keer per dag zien we een cva patiënt bij wie we een poging tot therapie doen. De meeste patiënten lopen al jaren met hun verlamming, hebben geen hulpvraag, dus fysiotherapie heeft weinig nut. We zien hele speciale dingen. Zo worden hier heel snel benen geamputeerd dus hebben we al veel amputaties gezien. Elke patiënt heeft een indrukwekkend verhaal en weten heel goed te leven met hun aandoening. Ondanks dat we ons dus heel bevoorrecht voelen om Afrika van zo dichtbij te zien voelen we ons een bietjie nutteloos. Gelukkig gaat het allemaal goed komen, alleen duurt dat hier allemaal net wat langer dan in Nederland. Afgelopen week hebben we een praatje gehad met Red Cross en met een fysiotherapeute. We hebben een uurtje met haar meegekeken. Wow, onderzoeken gaan hier net even wat minder precies en de verslaglegging bestaat uit twee regeltjes op een papiertje, klein verschilletje... Hoogstwaarschijnlijk gaan we voor Red Cross (een organisatie waarbij ook verpleegkundigen aan huis gaan bij patiënten) werken. De fysiotherapeute is maar één keer in de twee weken in Genadendal te vinden, maar misschien gaan we haar ook assisteren. Bij Home Based Care hebben we nu vier patiënten uitgekozen die onze hulp goed kunnen gebruiken. We hebben samen met de patiënten doelen besproken en gaan ze vanaf volgende week twee keer in de weken op eigen houtje bezoeken. Zo wil de patiënt die al twee jaar in bed ligt graag in een stoel zitten, wil een andere vrouw van haar bewegingsangst af en een andere patiënt wil weer leren lopen. We like!

Genoeg over stage, even weer wat over het Genadendals leventje. Een paar keer per week ga ik met twee andere sportievelingen hardlopen. Meestal wordt het een rondje om het dorp waar we enorm van het uitzicht op de bergen genieten. Het grappige is dat de mensen hier behoorlijk onsportief zijn en niet vaak sportende mensen zien, laat staan twee blondies en een redhead. Bij elke jogsessie zijn we dan ook weer een ware attractie. Mensen stoppen langs de weg om naar ons te zwaaien en elke keer weer zijn er een paar grapjassen die een stuk met ons mee rennen. Laatst zag een vrouw ons in het begin van ons looprondje en even later ook weer tijdens het eind van hetzelfde rondje. Vol ongeloof schreeuwde ze: ‘Are you still running?!'

Dikke hongerbuikjes zijn hier trouwens niet echt te vinden, maar dikke buiken door overgewicht maar al te veel. Zo ongeveer elke Zuid-Afrikaan heeft een dikke pens. Ontbijten doen ze hier met een zakje chips en ze drinken liters cola. Toen ik laatst aan een vrouw uitlegde dat wij in Nederland tussendoor in de ochtend fruit eten en geen chips moest ze heel hard lachen. Sindsdien denken alle verpleegkundigen waar wij stage bij lopen dat wij health-freaks zijn. Toen Laurie en ik pas bij een patiënt thuis zaten en de patiënt vroeg of we wat wilden drinken, gaf de verpleegkundige meteen antwoord voor ons: 'No thanks, they only drink water. They are on a diet.'... Drank en drugs zijn hier ook een groot probleem. We zien veel mensen die overdag stomdronken zijn en Laurie heeft laatst zelfs een hoeveelheid tuck (de locale en zeer goedkope drug, lijkt op coke) in huis zien liggen. Zo zien we af en toe ook een kangaroo-baby. Ze noemen deze kindjes zo omdat ze extreem klein en dun zijn. Moeders heeft dan tijdens de zwangerschap gerookt en gedronken en het kind loopt heel erg achter in de ontwikkeling. Zo zielig! En de mensen schamen zich er niet eens voor...

Elke maandag beginnen de weekend kriebels al weer en op vrijdag staat iedereen te springen om de Chico's in te stappen en een leuk weekend te beleven. Afgelopen weekend stond Kaapstad weer op de planning. Vrijdagavond hebben we een bezoekje gebracht aan het enorme Green Point Stadium -je weet wel, dat stadium van het WK voetbal. Ajax Cape Town speelde deze avond tegen de welbekende (??) Platinum Stars en dit spektakel wilden wij natuurlijk niet missen. Omdat wij stinkend rijke Nederlanders zijn hebben we de allerduurste kaarten gekocht: maar liefs 8 euro voor de beste plekken in het stadion. De boys kochten een Ajax CT shirtje wat ervoor zorgde dat ik de hele avond in een Ajax Amsterdam shirt rond heb gehuppeld (wie had dat ooit gedacht?!). Doordat het stadion lichtelijk leeg was (er passen 68.000 mensen op de tribune en er waren ongeveer 1000 mensen) vielen we nogal op tussen de gekleurde Ajax fans. Koen vd Laak (een Nederlandse speler die best goed schijnt te voetballen) had ons ook meteen in de gaten, dus tijdens het inspelen heeft ie een kort praatje gemaakt met de groep. De tweede helft zijn we bij in het sfeervak gaan zitten (dat kan hier natuurlijk gewoon) en hebben we bij elke goal een vuvuzela feestje meegemaakt. Onwijs leuk om dit een keer mee te maken en de lokale Ajax CT fans konden onze aanwezigheid ook waarderen. De nacht hebben we weer doorgebracht in verschillende kroegen vergezeld met Savanna. De volgende dag zijn we terug naar Genadendal gegaan omdat we uitgenodigd waren voor de opening van een bistro. Genadendal is een heel prima dorp om te wonen, maar het idee om er het weekend door te brengen geeft me de kriebels, dus zijn we zondag met zijn allen gaan relaxen in de spa een stukje verderop.

Wordt het al wat kouder en natter in Nederland? Hier gaat de zon elke dag wat harder schijnen en de lente is sinds 1 september officieel begonnen. Op dit moment zit ik dan ook in een shortje in de achtertuin te genieten van het heerlijke Afrikaanse zonnetje. Yay!