Afskeid neem

Het is zover, tijd voor het laatste van alles. Vijf maanden geleden schreef ik in mijn eerste reisverslag hoe ik aankwam in Zuid-Afrika en alles nieuw en raar was. Inmiddels is alles vertrouwd en voelt het bijna raar om hier weg te gaan. Maar toch, dit is tyd om afskeid te neem.

Allereerst het afscheid nemen van de patiënten. We hebben elke patiënt een foto van ons met de patiënt gegeven en wat waren ze hier blij mee! De nodige traantjes zijn gelaten, maar wij zijn onder de competentie professioneel handelen gelukkig droog gebleven. De patiënten hebben ons voor de laatste keer laten weten dat ze ons baie erg gaan mis en we hebben de meest lieve brieven gekregen (ik citeer: 'thank you for making me believe in myself again'). Een vrouw heeft zelfs voor mij en Laurie ieder een outfit gemaakt. Ontzettend lelijk, maar o-zo lief.

Daarna het afscheid van de hele groep, want dit was het laatste weekend dat we met z\'n allen zouden zijn. Afscheid nemen doen we in stijl, dus hebben we er een top top top weekend van gemaakt. Vrijdag naar Steve Aoki en Nicky Romero die in een oude vliegtuighal draaide en er een erg goed feestje van maakte. Zaterdag een dag van het Kaapse strand genieten en zondag was het tijd om uit een vliegtuig te springen. Yes, eindelijk skydiven! Met twee andere groepsgenoten ging ik ‘de sprong wagen\' boven het mooie Kaapstad. Een gammel vliegtuigje waar precies 6 man en een piloot inpast (check de foto\'s). Na 20 minuten rondjes omhoog vliegen hadden we de juiste hoogte behaald: bijna 3 kilometer de lucht in. Ik mocht als eerste springen en ik had er ontzettend veel zin in. Het luik ging open en mijn instructeur ging op de rand van het vliegtuig zitten. Op dat moment hang je zelf al buiten het vliegtuig, heel raar gevoel. En dan donder je naar beneden. Een vrije val van 35 seconde, wat een heerlijk gevoel! Dan gaat de parachute open en is het genieten van het mooie uitzicht en de rust in de lucht. Eenmaal geland ben ik wonderbaarlijk geen seconde bang geweest, het enige wat ik kon denken was 'nog een keer, nog een keer, nog een keer!' Wat was dat gaaaaaf! Zondagavond zijn we naar een chique club bij het strand naar Goldfish gegaan. Twee nationale helden die erg lekker draaien en ons weekend top hebben afgesloten.

Een dag later stapten Laurie en ik in het vliegtuig naar Durban om een week lang door het noordoosten van Zuid-Afrika te roadtrippen. Bij aankomst op het vliegveld staat een neger met een bordje ‘Tielemans\' klaar: altijd al eens mee willen maken! Onze eerste locatie is Hluhluwe (say what?!) waar we overnachten in een game lodge in the middle of nowhere. Een paar stappen verwijderd van onze kamer zien we aapjes boven ons in de bomen spelen en als we wegrijden zien we zebra\'s, giraffen en puma van Timon. Wat opvalt aan deze omgeving ver weg van Genadendal en Kaapstad zijn vooral de mensen. De mensen zijn hier pikzwart en er is nergens een blanke te bekennen, laat staan twee blondies. Ondanks we hopeloos proberen niet op toeristen te lijken worden we baie veel aangestaard door de locale bevolking. Er wordt isiZulu gepraat (met kliks en klaks), er zitten overal giftige slangen en mensen dragen alles op hun hoofd. Hallo Afrika! We doen een boottocht op Lake St. Lucia en varen al snel tussen de krokodillen en hele families dikke vette hippo\'s. Een dag later zien we croco\'s op een farm en leren we wat we moeten doen als je gebeten wordt door een slang. Heldhaftig als we zijn laten we allebei een slang in onze nek leggen, brrrr.
Dag vier op naar Swaziland voor het beste souvenir van deze trip: echte Swazi-stempels in ons paspoot. Swaziland ligt midden in Zuid-Afrika maar toch is het een compleet ander land. De Swazi-mensen lijken nog zwarter, de Swazi-natuur lijkt wilder en er is Swazi-geld wat eruit ziet als monopoly geld. We rijden heel Swaziland in een paar uur door (qua grootte is het net ons kikkerlandje) en kijken onze ogen uit. De tijd lijkt tientallen jaren terug te zijn gegaan. Mensen wonen in rondje hutjes met een rietendak en leven op de kleien grond samen met hun vee, net zo\'n stammen die je altijd op slechte televisie ziet. In de hoofdstad Mbanane zien we een auto voor onze neus door een vrachtwagen gesandwicht worden en even verderop is een zoveelste vrachtwagen bruut uit de bocht gevlogen. De wegen zijn smal en op sommige stukken kom je een uur lang geen winkel of benzinepomp tegen. Het land heeft geen snelweg en we moeten vaak uitwijken voor geiten of koeien die op de hoofdweg staan te chillen. Verder is het land echt prachtig en zien we de mooiste dingen. We overnachten in een Swazi chaletje en eten \'s avonds Swazi\'s.
De volgende dag trekken we nog verder de wildernis in, op naar het welbekende Krugerpark. We vallen voor de verandering een beetje uit toon. De safari-look (camouflage kleding, camouflage hoed, camouflage sokken, camouflage bidon en camouflage verrekijker) is niet aan ons besteed maar een echte safari willen we natuurlijk niet missen. Met malariapillen tussen de kiezen doen we een sunset drive met gids. Als we na een half uur niet meer gezien hebben dan wat impala\'s worden we ongeduldig, we willen the big 5 zien! Gelukkig worden we even later op onze wenken bediend. We zien een olifant, wild dogs die een poging doen om een zebra aan te vallen, een hyena en -big hurray- een leeuw. Als we de volgende dag alleen een rondje door het park rijden komen we ook nog een enorme kudde buffels tegen. We voelen onze echte safari-dudes ondanks gebrek aan camouflage uitrusting. Als fanatieke WNF rangers vinken we elk dier dat we zien af op ons lijstje met dierenplaatjes.
De laatste dagen van onze vakantie zien we de Blyde River Canyon, genieten we van al het moois dat onderweg te zien is en maken we veel foto\'s. Via het blijkbaar erg gevaarlijke Johannesburg (met veel tegenzin niet de stad in geweest omdat we er volgens de locals nooit zonder kledingscheuren vandaan zouden komen) vliegen we terug naar Kaapstad.

Na al dat reizen weet ik een ding zeker: dat paspoort zit nog lang niet vol...

Wat ben ik blij dat ik een half jaar geleden het vliegtuig ingestapt ben en dit avontuur aangegaan ben. Ik heb ontzettend veel geleerd en vijf maanden lang een top tijd gehad. Ik heb zin om jullie allemaal weer te zien, met z\'n allen de feestdagen in te gaan en iedereen een dikke knuffel te geven, maar ik ga het mooie Zuid-Afrika ontzettend missen.

En wat ga ik dan missen? Het stappen in blote benen, het Afrikaanse zonnetje dat altijd aanwezig is, elk weekend op reis met de groep, de vriendelijke Afrikanen die je altijd zullen begroeten, de snelwegen waar sociaal gereden wordt, het wakker worden door de zon, de sterrenhemels in de nacht, het werken in een prachtige omgeving tussen de bergen, het betaalbaar uit eten, het zorgeloze leven, alles en iedereen in Kaapstad, mensen die geen stress kennen, de enorme waardering die we van de patiënten kregen, Savanna, Long Street Backpackers waar het elk weekend weer al thuis komen voelde en de gezelligheid binnen de groep die zo hecht geworden is de afgelopen vijf maanden.

Smoorverliefd

De eerste ontmoeting voelde al goed en na een paar weken waren daar de eerste kriebels. Na inmiddels vier maanden wil ik echt niet denken aan het afscheid en moet ik bekennen dat ik smoorverliefd ben. Verliefd op alle liewe skatten van patiënten, het altijd aanwezige zonnetje, de prachtige sterrenhemels in de nacht, de drukke maar oh-zo vrolijke kinderen, het gemoedelijke Genadendal waar iedereen elkaar altijd begroet, de vriendelijke mensen en niet te vergeten Kaapstad. Smoorverliefd op Zuid-Afrika!

Inmiddels zijn Laurie en ik al rustig begonnen met het afronden van onze stage. We zijn foto\'s aan het maken van ons met alle patiënten die we bij het afscheid aan de patiënten mee willen geven. Om eerlijk te zijn zien we een beetje tegen het afscheid op. We hebben met de meeste patiënten een goede band opgebouwd en het voelt niet goed om ze ‘in de steek te laten\'. De patiënten zelf willen al helemaal niet aan afscheid nemen denken. Minstens een keer per dag krijgen we te horen hoe ongelooflijk dankbaar iemand ons weer is. Patiënten zelf, maar ook familieleden en vrienden zijn zo blij met onze hulp dat ze het verschrikkelijk vinden dat wij weer naar Nederland gaan. De soms wat gesloten Afrikanen kunnen onze hartjes dan echt doen smelten. We krijgen de leukste complimenten naar ons hoofd geslingerd en veel ‘baie baie baie dankie\'s\'. Wat hebben we zoal bereikt? Helen die na een beroerte al jaren niet meer uit haar huis kwam omdat ze bang was om te vallen, loopt nu weer vol zelfvertrouwen naar haar vrienden en familie. Jolanda met dwarslaesie kon haar werk als schrijfster niet meer goed uitvoeren door tintelingen en pijn in haar arm en nek. Ze is nu compleet klachtenloos. De oude demente Clarina liep erg krom en viel tijdens het lopen. Levensgevaarlijk, maar nu loopt ze weer rechtop met een hulpmiddel zonder gevaar om te vallen. De magere Marnie was door zijn tuberculose constant benauwd. Nu we de verplegers aangeleerd hebben hoe ze zijn slijm los kunnen kloppen kan hij met veel meer adem door het leven. Estelle had door haar hevige artrose inmiddels een half jaar amper bewogen, laat staan haar huis uitgeweest. Haar grote droom om weer naar de bibliotheek te kunnen lopen is gehaald en ze gaat in januari weer beginnen met werken. Er zijn natuurlijk patiënten die nog niet zonder fysiotherapie kunnen. Gelukkig weten we sinds kort dat er twee andere Nederlandse meiden zijn die ons zullen gaan opvolgen en daar zijn we erg blij mee!

Een aantal weken geleden stond eindelijk de Tafelberg op het programma. We hebben hier lang mee gewacht omdat we graag goed weer wilden. Nou, dat hebben we geweten... Zaterdagochtend na enkele uurtjes slaap stonden we met z\'n achten in 27 graden aan de voet van de berg. Allemaal goed voorbereid met vele liters water (not) konden we de beklimming van deze bijzondere berg beginnen. Het was flink bikkelen in de brandende zon, maar ik had er wel plezier in. Met een voldaan gevoel behaalde we na twee uur de top waar een prachtig uitzicht over heel Kaapstad op ons stond te wachten. Vervolgens konden we beginnen met het abseilen van de grote berg. Op 1000 meter hoogte jezelf (zelf zekeren dus) naar beneden laten zakken aan een touw. Brr, het was even schrikken om op het randje van de Tafelberg te staan met alleen maar een enorme diepte onder je. Eenmaal gewend aan het abseilen stopt de rots er ineens mee. Daar hang je dan helemaal alleen op een duizelingwekkende hoogte met je benen te bungelen. Paniek! Met knikkende knietjes heb ik mezelf langzaam laten zakken en er alles aan gedaan om vooral niet naar beneden te kijken. Tot het touw draaide en ik het mooiste uitzicht ever zag. Wauw! Echt een geluksmomentje om daar in je eentje te hangen boven het mooie Kaapstad. De inmiddels zeer geliefde stad tussen de bergen en de zee en die heerlijke zon, super! Een trots gevoel (toch wel de hoogste abseil van Zuid-Afrika!) en 100% genieten.

Verder zijn we de laatste weekenden alleen nog maar in Kaapstad te vinden. Hele dagen strand, terrasjes pakken op het gezellige Waterfront en het nachtleven in deze bruisende stad vervelen nooit. Via via komen we steeds makkelijker de hipste clubs binnen en zijn we naar een club op de 31^e verdieping van een flatgebouw geweest met uitzicht over de hele stad. Afgelopen weekend zijn Laurie en ik naar Synergy Live geweest. Opnieuw een -in Afrikaanse termen- groot festival met The Prodigy als hoofdact. Het hele festivalterrein lag aan het water en het was prachtig weer. Iedereen was overdag in het water te vinden, de muziek was goed en de sfeer top dus we hebben ons weer uitstekend vermaakt.

Behalve het afscheid van de patiënten zie ik ook ontzettend op tegen het afscheid nemen van heel Zuid-Afrika. Wat heb ik het hier toch naar mijn zin, ongelooflijk! We hebben het er hier vaak over, maar wat zijn we toch allemaal gewend geraakt aan het leven in het mooie Zuid-Afrika. Gelukkig duurt het nog een paar weken voordat we echt vaarwel moeten zeggen. Laurie en ik gaan nog een week lang door het land reizen en onder andere het Krugerpark en Swaziland bezoeken. Aankomend weekend ga ik skydiven (aaaaaaah!) en staan er nog een paar goede feestjes op de planning. Nog drie weken lang genieten!

Liefs en een dikke knuffel voor iedereen uit Zuid-Afrika

Voor degene die nog niet genoeg gehad hebben: Als laatste nog even een mooie anekdote die maar weer bewijst dat ik een dochter van mama ben. Elk weekend zetten we onze Chico\'s in een parkeergarage van een 5-sterren hotel midden in Kaapstad. Terwijl wij blonde vrouwen bij het uitrijden van de garage maar R25 hoeven te betalen bij de vriendelijke negers, moesten de mannen steeds vaker R180 afrekenen. Het was dan ook snel besloten dat wij vrouwen voortaan de auto zouden gaan halen. Zo reden Laurie en ik laatst vol goede moed met ons R25-gezicht naar de slagbomen. Helaas, de parkeerwachter vroeg ons om R190. Natuurlijk waren Laurie en ik niet van plan om ons meteen over te geven en de volle pond te betalen, dus legde we uit dat we normaal een stuk minder hoefde te betalen. De arme neger wist niet wat hij moest doen dus besloot er een andere collega bij te halen. Deze collega haalde er ook weer een collega bij en zo ging het door. Na een kwartier wachten stonden we nog steeds voor een gesloten slagboom met vier negers die maar niet wisten wat ze moesten doen. Een van hen besloot de manager van het chique hotel om hulp te vragen. Weer vijf minuten later kwam hij terug met het slechte nieuws dat we toch R190 moesten betalen, of... wilden we het even zelf gaan proberen te regelen met de manager? We bedankte vriendelijk, maar voor ik het wist werd ik (lachend) uit de auto getrokken en was ik op weg naar de manager. Daar stond ik dan, in een veel te chique kantoor bij een enorm brede norse neger voor zijn bureau mijn domme R25-verhaal te vertellen. Met het schaamrood nog op mijn kaken liep ik even later weer terug naar Laurie om haar het heugelijke nieuws te vertellen dat we toch voor R25 de garage uit mochten. Wat hebben we hier hard om gelachen zeg!

Roadtrippen to the max!

Vorige week heb ik binnen tien dagen een flinke 3000 kilometer gereden in onze chico. Ik heb namelijk een week vakantie gehad en deze ‘roadtrippend' doorgebracht. De kilometers heb ik gemaakt door twee keer de mooie Garden Route te rijden. Dit is de route langs de zuidkust van Zuid-Afrika die erg geliefd is onder toeristen. Maar waarom twee keer? Eerst ben ik in een lang weekend op pad geweest met de Genadendal groep en een paar dagen later met Rainer die mij een week is komen opzoeken. Verveelt dat dan niet, twee keer dezelfde route? Nog niet misschien! Heel wat uren op de weg en ik heb alleen maar genoten. I love roadtrippen!

Laat ik beginnen bij het weekend met de andere studenten. Donderdagmiddag zijn we vertrokken richting Mossel Bay. We hebben hier overnacht in een coupe in een stilstaande trein. Een wagon vol met stapelbedden en uitzicht op het strand en de zee, leuke ervaring! De volgende dag vroeg op want we zouden gaan sandboarden. Het miezerde die ochtend een beetje, maar blijkbaar was dit alleen maar goed voor de duinen die een stuk sneller worden wanneer ze een bietjie nat zijn. We kregen een helm op, een board onder onze handen geduwd en als echte ‘sandboarddudes' konden we gaan beginnen. Sandboarden is gewoon hetzelfde als snowboarden, maar dan -je raadt het al- in het zand. Om precies te zijn vond ons sandboard debuut plaats op de Dragon Dune, de hoogste sandboard duin van Zuid-Afrika. We zijn zittend op een bodyboard naar beneden gegaan, natuurlijk staand van de duinen geboard en we hebben wat wedstrijdjes gedaan. Dit alles ging nog best goed en ik heb er veel lol in gehad. Een good old stoeltjeslift was nergens te bekennen dus het omhoog lopen was flink bikkelen. Het leukste deel van onze sandboard ervaring vond ik toch wel het bodyboarden. Liggend op een board de Dragon Dune­­­­ af, super gaaf!
Helemaal onder het zand (het zat letterlijk tussen mijn kiezen) zijn we de auto in gestapt om naar de volgende bestemming te gaan: Knysna. Een stad waar veel te doen is, maar waar wij vooral genoten hebben van een verdiende warme douche, het knusse hostel en het gratis ontbijt. De volgende dag was het tijd voor het -letterlijk en figuurlijke- hoogtepunt van het weekend: de bungee jump! Een van de hoogste bungee van de wereld, de Bloukrans Bridge Bungy. Drie van de zeven studenten zouden gaan springen en de vier anderen helden op sokken zouden mee de brug op gaan om ze aan te moedigen. Om bij de bungeejump te komen moet je eerst over een loopbrug heen die onder de brug hangt. Oké, stel je voor: een enorme brug op belachelijke hoogte, een ijzeren smalle kooi waar je veel te goed doorheen kan kijken, drie schroeven waarmee de hele stellage aan elkaar vast zit, een ferme wind waardoor het allemaal een beetje wiebelt en een duizelingwekkende diepe ondergrond. Daar ben ik natuurlijk heel kalm overheen gelopen. Not! Brr, wat was dat eng zeg. Veel respect voor de gekken die ook nog eens van de brug afspringen.
Na dit avontuur zijn we naar Oudtshoorn gereden. Een stad midden in Klein Karoo, een gebied met woestijntemperaturen en veel struisvogels. We zijn op het terras gaan zitten en hebben hier van een lekker Zuid-Afrikaans wijntje genoten. Dit terras is wel net wat anders dan in Nijmegen op de Grote Markt. In plaats van mensen kijken hadden wij het uitzicht op een enorm meer met nijlpaarden waar af en toe een giraf of een olifant langs kwam lopen. Hallo Afrika! 's Avonds struisvogel gegeten om de volgende dag naar een farm te gaan vol met deze domme beestjes. Helaas durfde niemand het aan om op een ‘vogelstruis' te gaan rijden (sorry mama!) maar we hebben wel een struisvogel massage gekregen. Zes struisvogels die met hun gore warme nekken om je heen kroelen, verschrikkelijk (zie foto's).

Een dag later was het eindelijk tijd om Rainer op te gaan halen op het vliegveld. We hebben acht heerlijke dagen samen gehad waarin ik geprobeerd heb Rainer zoveel mogelijk van het mooie Zuid-Afrika te laten zien. We hebben onder andere in Kaapstad de Lion's Head beklommen met volle maan. Een keer per maand gaat heel Kaapstad deze berg op om eerst van de zonsondergang te genieten en vervolgens van het uitzicht van de full moon boven de magische moederstad. We zijn naar Knysna gereden en hebben daar het Elephant Park bezocht. Beetje bang voor wilde dieren was mijn eerste vraag aan onze persoonlijke gids of bezoekers wel eens gewond raken tijdens het aanraken van de olifanten. Een volmondige ‘ja' stelde me niet echt gerust. Gelukkig deden de olifanten dat wel. Niks is gelogen over those friendly giants, wat een lieve beesten! We hebben ze fruit gevoerd en ze van top tot teen geaaid en geknuffeld. Tussendoor hebben we in Mossel Bay en Plettenberg Bay van de Afrikaanse zon genoten op de populaire stranden. In Oudtshoorn hebben we een safari gedaan. De game drive bracht ons springbokkies, gnoe's, kudu's, nijlpaarden, een enorme buffel die 26 miljoen Rand waard bleek te zijn en veel giraffen die lekker dichtbij kwamen. Om Rainer ook nog even wat van het niet toeristische Afrika te laten proeven heb ik hem maandag een dag stage mee laten lopen en heeft hij een aantal patiënten en hun armoedige leefomstandigheden mogen ontmoeten. 's Middags het ons gebraai en toen was het alweer tijd om afscheid te nemen.

Nog belangrijk nieuws trouwens, Laurie en ik hebben een mijlpaal bereikt. We hebben voor het eerst in shorts stage gelopen. Fysiotherapie in blote benen, can life get any better? Het weer is hier nu eindelijk top. Elke dag veel zon en weinig wolken. Hier kan ik wel gewend aan raken!

Ik zal in mijn volgend verslag weer wat over mijn stage vertellen. Ook al laten de vakantieverhalen anders denken, er wordt hier nog steeds hard gewerkt. We hebben weer veel met de patiënten bereikt, maar daar is nu helaas geen ruimte meer voor.

Liefs aan iedereen!

Festival, fashion en fotoshoots

Noooooo, al op de helft van dit avontuur! Eigenlijk moet ik nu eindeloze reflecties schrijven voor mijn minor, maar door gebrek aan concentratie heb ik besloten maar weer een blog online te gooien. Festival, fashion en fotoshoots. Jawel, ook in Afrika!

Al weken lang horen we van elke blanke Afrikaanse student dat we echt naar Rocking the Daisies moeten gaan. Rocking the... what?! The Daisies! Blijkbaar het grootste festival van Zuid-Afrika met veel bekende namen. We wisten totaal niet wat ons te wachten stond aan muziek. Al die BZA-ers (Bekende Zuid-Afrikanen) waren ons onbekend, dus zijn we open-minded het terrein opgegaan en hebben we ons laten verrassen. Rocking the Daisies bleek van alle markten thuis. Dubstep, techno, house maar ook Bob Marley hebben we vaak voorbij horen komen. We hebben veel mensen leren kennen, tussen de rugby fanaten de Springboks vs. All Blacks wedstrijd gekeken (een rugby klassieker tussen Zuid-Afrika en Nieuw Zeeland), genoten van Goldfish (de enige enigszins bekende artiest voor ons dutchies), amper geslapen en vooral veel gechillt. In tegenstelling tot het alom bekende Wish Outdoor en tot mijn grote verbazing heb ik geen enkele ruzie of gevecht gezien. Geen gedrang of boze blikken, alleen maar gezelligheid. Van deze relaxte sfeer en lieve mensen kunnen wij Hollanders nog wel wat leren! Enne, niet geheel onbelangrijk: de drankprijzen waren een stuk studentvriendelijker. We like!

Over een baie belangrijk onderwerp heb ik het op deze blog nog helemaal niet gehad. Namelijk over een van mijn eerste levensbehoeften: fashion! Toen ik twee maanden geleden mijn koffer inpakte besloot ik vooral veel degelijke kleding mee te nemen. Met veel pijn heb ik mijn mooie kledingstukken thuis gelaten en ook van mijn pumps moest ik voor een half jaar afscheid nemen. Want ja, fashion kennen ze in Afrika toch helemaal niet?! Dit valt gelukkig heel erg mee. Na twee weken in Afrika stond ik alweer in mijn vertrouwde omgeving: de Zara. Helaas is de kleding alles behalve Afrika-proof (lees: slecht wasmachine, mini strijkijzer, veel vieze kinderhandjes en overal modder). De Zara zette mij wel aan het denken over een heel interessante kwestie genaamd 'De kledingcollecties en de evenaar'. Ik blijf me maar afvragen welke collectie er hier in de winkels ligt. Is het de zomercollectie van afgelopen zomer in Nederland? Het is hier nu bijna zomer, dus alleen maar jurkjes en shortjes in de winkels. Of loopt Zuid-Afrika voor wat betreft mode en komt deze zomercollectie pas volgend jaar in de Nederlandse winkels? Of maken bedrijven zoals de Zara twee verschillende zomercollecties doordat de evenaar de jaargetijden omkeert? Ja ja, lach maar, maar ik vraag het me serieus af. Als iemand de oplossing weet van deze interessante kwestie, tell me! De bergen degelijke kleding die ik hier in de kast heb liggen draag ik met veel tegenzin doordeweeks tijdens stage. In het weekend is het gelukkig tijd voor ‘normale kleding'. Toen ik afgelopen weekend in Kaapstad rond huppelde met een rokje werd ik gespot door een blogster (oma: zoiets als Judith doet). Of ik op de foto wilde voor haar blog vol met Zuid-Afrikaanse streetstyle? Natuurlijk! Op http://cinderandskylark.blogspot.com/2012/10/friday-12-october-cape-town.html is mijn blonde hoofd tussen de kroeskoppen te spotten.

Bij deze fotosessie is het niet gebleven. Wij kaaskoppen schijnen namelijk een toeristische spot te zijn voor alle kleurlingen. Zo lagen we laatst heerlijk op het strand bij Camps Bay, komt er een grote groep Indiërs aan die spontaan foto's van ons beginnen te nemen. Na ze meerdere malen vriendelijke verzocht te hebben stopte ze even. Maar toen wij blankies gingen frisbeeën kwamen de camera's weertevoorschijn en was er geen stoppen aan. Dit zijn geen eenmalige incidenten... Een dag later zaten we in het park in Kaapstad te chillen en natuurlijk werden we ook hier weer door compleet China en Pakistan gefotografeerd. Klap op de vuurpijl kwam toen een übergay vroeg of hij en zijn cameraploeg foto's mochten maken voor in een cruiseschip brochure. Voordat we het wisten lagen we in een gemaakte pose en werden onze haren goed gedaan. Ik heb me echt kapot gelachen en ben zeer benieuwd naar het resultaat van de fotoshoot.

Nog even wat in de categorie opmerkelijk:
- De Afrikanen lopen graag op blote voeten. Niet alleen binnen in huis, maar ook buiten over de onverharde weg of op de stenen wordt flink eelt gekweekt. Ook met blote voeten op het festival een smerige dixie in is geen probleem voor de locals.
- Door de lage loonkosten in Zuid-Afrika is er overal belachelijk veel personeel te vinden. Als je gaat tanken staat er bij elke pomp minstens één medewerker die voor jou tankt. Het werken aan een gat in de weg wordt met 10 medewerkers gedaan (ik heb ze geteld). Twee repareren het gat en de acht anderen kijken toe.
- Toen Lholhi (Laurie in het Afrikaans) en ik laatst bij een patiënt waren kwam haar zoon naar ons toe. Of we benieuwd waren naar zijn vondst uit de tuin? Gatver, een slang! De heldhaftige Lholhi heeft een poging gedaan om het niet-giftige beestje vast te houden en ik heb vol afschuw toegekeken. Het schijnt dat heel Genadendal in de zomer vol zit met slangen, dus we moeten er maar aan wennen brrrr...
- Ook opmerkelijk: de Tielemansjes opnieuw in Genaal. Een hele bruine papa en mama zijn vorige week nogmaals langs gekomen, dit keer om afscheid te nemen. Het twee uur durend bezoek vloog voorbij door alle verhalen en foto's van hun prachtige reis. Nog even een fotootje met wat lieve kindjes, 'blijven opletten hè' en weg waren ze.
- Ik heb eindelijk walvissen gezien! Nogmaals naar Hermanus geweest en dit keer waren onze grote vrienden wel aanwezig. Ik had eigenlijk niet zo veel van deze duffe beesten verwacht, maar ze zijn zo enorm en daarom toch wel indrukwekkend.

Liefs uit Zuid-Afrika!

Cape Town Marathon en Tielemansjes in Genaal

Wij zitten hier niet stil in Zuid-Afrika. Vorige week hebben Vera en ik met veel trots 10 km hardgelopen (met de Afrikaanse berg op en wind tegen). Toevallig lazen we een dag later op internet over de Cape Town Marathon. Die zou komend weekend al zijn en er zou een 10 km run bij zitten. Enthousiast dat we waren wilden we ons meteen gaan inschrijven. Helaas bleek de inschrijfdatum verlopen te zijn. Na twee maanden Zuid-Afrika weten we dat onze Hollandse roots en blonde koppies af en toe in het voordeel werken, dus hebben we een brutaal mailtje gestuurd of we toch deel zouden kunnen nemen aan de befaamde race. Jawel hoor, een dag later zijn we naar Kaapstad gereden want we mochten ons gaan inschrijven. Toen we 's avonds bij een feestje in Genadendal aan het opscheppen waren over onze deelname aan de Cape Town Marathon besloten twee anderen ons te gaan vergezellen tijdens de 10 km. Dit betekend dat we de volgende ochtend opnieuw naar Kaapstad zijn gereden voor opnieuw een inschrijving. Dit keer zat de 10 km echt helemaal vol, er waren geen startnummers meer te bekennen. Vera en ik hebben nogmaals onze blonde haren in de strijd gegooid met als resultaat dat de twee anderen ook een startnummer zouden krijgen. We moesten hiervoor wel de volgende ochtend vroeg -heel vroeg- bij de start zijn. Na een korte nacht ging om 04:00 de wekker. Om 05:00 stonden we met z'n vieren in onze hardlooppakkies en Nederlandse vlaggetjes op de wangen, bibberend van de kou in een verlaten Kaapstad. De startnummers waren gelukkig snel regelt. Na anderhalf uur wachten konden we om 06:30 daadwerkelijk starten. We stonden helaas helemaal achteraan, wat betekende dat we baie veel mensen hebben moeten inhalen. Van de 2000 deelnemers zijn we uiteindelijk ergens in de 500 geëindigd met een tijd van 56 minuten. We hebben dus zo'n 1500 renners ingehaald, mensen recht voor onze neus zien languit zien vallen, een smak zeewater in ons gezicht gekregen toen we op de boulevard liepen en een mega eindsprint gehad. Toen ik over de finish rende hoorde ik tussen de Alibaba's en Mohammeds een hele duidelijke ‘Birgit Tielemaaaaaaans' door de speakers knallen. Ik was behoorlijk kapot, maar vooral erg trots op ons vieren!

Wat hebben we de afgelopen weken nog meegemaakt met onze patiënten? De vrouw die al twee jaar in bed ligt waar ik al eens eerder over vertelde hebben we inmiddels tot zit gekregen. Twee jaar lang is ze niet meer uit haar bed geweest, dus dit was een hele overwinning. Een andere vrouw met ernstige artrose had al acht maanden niet meer buiten gelopen. Na een aantal keer binnen oefenen met krukken zijn we naar buiten gelopen. 'Thanks a million', zei ze emotioneel tegen ons nadat we weer binnen waren. Een ander voorbeeld, een vrouw met een incomplete dwarslaesie waardoor haar benen verlamd zijn. Ze had sinds een half jaar erg veel pijn in haar rug en arm en kon in haar werk als schrijfster niet meer goed functioneren. We zijn nu bezig met triggerpoint therapie en het werkt zo goed dat ze geen klachten meer heeft. En dat na een half jaar pijn! Laurie en ik zijn dan ook ontzettend trots op ons zelf. We hadden in de eerste weken van de stage nooit verwacht zoveel te kunnen bereiken. Voor ons zijn het misschien maar kleine dingen, maar voor de patiënten is het een hele levensverandering. We zijn van plan om al onze kennis te gaan delen met de verpleegsters die werkzaam zijn in de dorpen, zodat wanneer wij weg over een aantal maanden vertrekken, de patiënten nog steeds de zorg krijgen die ze verdienen.

Afgelopen vrijdag heeft er een ware Tielemans invasie plaatsgevonden in Genadendal. Papa en mama waren namelijk dinsdag (een dag vertraging) in Kaapstad aangekomen. Na drie dagen in de stad en een dag in Hermanus was het dan eindelijk tijd om hun verloren dochter weer te zien. Laurie en ik zijn overspoeld met pepernoten, drop, gemiste kleding en andere cadeautjes: big thanks to everyone! We hebben als echte Genalers het hele dorp laten zien en we zijn nog langs twee patiënten geweest. Terwijl papa en mama zwaar onder de indruk waren van de Zuid-Afrikaanse omstandigheden waarin de mensen hier leven konden Laurie en ik nog maar aan een ding denken: zo snel mogelijk naar Stellenbosch. Hier zijn we al eens geweest, maar dit keer hadden we net een andere accommodatie. Geen vrees meer voor bed bugs of schurft, geen krakende stapelbedden, geen kamer delen met tien andere backpackers. Nee nee, dit keer was het ein-de-lijk eens tijd voor luxe! We hebben onwijs genoten van de service, het hemelbed waarin we als prinsesjes ontwaakten en het uitgebreide ontbijtbuffet. Vrijdag konden we het niet laten om met de rest van de studenten (die wel tussen de bed bugs lagen) op stap te gaan. Zaterdag zijn we met the parents gaan wijnproeven. We hebben dit keer wel een goede uitleg gekregen en als kritische wijnkenners op de juiste manier heel wat afgeproefd (check de video voor een demonstratie). Zondag zijn papa en mama weer vroeg vertrokken richting de kust waar ze op dit moment nog aan het genieten zijn van het lekkere Afrikaanse weer. Ik ben met een deel van de groep studenten naar het strand gegaan en heb Laurie in Stellenbosch achter gelaten. Zij heeft deze week namelijk vakantie en gaat dat samen met een andere student vieren aan het strand en in Kaapstad.

Omdat Laurie weg is ga ik deze week alleen op pad in Genadendal en omstreken. Ondanks mijn geruststellende woorden is iedereen zo bang dat het hier gevaarlijk is. Deze week bewijst het tegendeel. Het gaat helemaal prima om in mijn eentje alle patiënten af te gaan in dit gemoedelijke dorpje. Komend weekend gaan we met de groep naar Rocking the Daisies. Een van de grootste festivals in Zuid-Afrika met zo'n beetje alle Afrikaanse studenten, wazige muziek en vooral heel veel zon!

Like a real local

Op dit moment ben ik alweer een dikke maand in Zuid-Afrika. Wow, time flies! Het leventje hier bevalt me nog steeds erg goed en ik kan inmiddels ook wel zeggen dat ik en de andere studenten aardig ingeburgerd zijn. Don't worry guys, ik vlieg over een aantal maanden gewoon weer terug naar ons kikkerlandje maar op dit moment moet ik er nog even niet aan denken. Even een aantal facts op een rij om jullie te overtuigen van ons als locals:

- Aangezien de wasmachines onze kleding eerder vies dan schoon maken zijn we aan het handwassen geslagen. Als echte Afrikaanse vrouwen wassen we heel wat af, gewoon met de blote hand.
- We raken gewend aan het rustige Afrikaanse tempo en beginnen ons eigen tempo hier ook op aan te passen. Rustig lopen, ergens een uurtje wachten voor een afspraak, zelf een Afrikaans kwartiertje te laat komen: no problemo!
- Het Afrikaans verstaan gaat erg goed en de locals beginnen ons ook te begrijpen. Morre! Hoe gaan dit vandaag met julle? Het jy die oefeningen gedoen? Baie lekker! Sien jou donderdag. Lekker die harde G erin en je praat Afrikaans.
- Wanneer we na een weekend het vertrouwde Genaal (Genadendal onder de locals) in rijden gaan de handen als vanzelf de lucht in. We begroeten iedereen zoals het hoort: zwaaien en lachen. Daar is Beatrix vandaag op Prinsjesdag niks bij!
- Over het links rijden hoeft niet meer nagedacht te worden, ook dit gaat inmiddels vanzelf. Ik weet al niet eens meer hoe de rechterbaan er uit ziet. Alhoewel... Laatst zijn we bijna spookrijdend de snelweg ingevoegd, oeps! Maar op dit incident na gaat het links rijden prima.
- Je ziet hier maar zelden een auto met minder dan vier passagiers. Elke auto zit overvol met kinderen, honden, alles. Omdat wij ons zulke locals voelen zijn we laatst ook met zes in één Chico naar Stellenbosch gereden. Geen enkele agent die hier naar omkijkt!
- Een paard in de tuin? Een kudde schapen op de weg? Wachten tot een koe klaar is met oversteken? Hier kijken wij niet meer van op.

Ondanks deze inburgering blijven de Afrikanen me verrassen. Er zijn diabetische patiënten die bewust hun wonden niet goed verzorgen om een amputatie uit te lokken en anderen krijgen graag tuberculose. Dit allemaal om een uitkering te krijgen waar ze drank en sigaretten van kunnen kopen. Short-term thinking to the max!

Nog steeds is het weekend het hoogtepunt van de week. Vorige week zijn we een weekend naar Stellenbosch gegaan. Dit is een echte studentenstad vlakbij Kaapstad. Door de grote universiteit zijn er whities in overvloed en vielen wij voor de verandering een keer niet op. Ook is Stellenbosch bekend van zijn vele wijngaarden en goede wijnen. Het was dus al snel besloten wat we dit weekend gingen doen: stappen en wijn proeven. De wijnproeverij was wat mij betreft erg geslaagd. Wat betreft de mannelijke bierdrinkende helft misschien wat minder, maar we hebben veel plezier gehad.

Afgelopen weekend zijn we wat cultuur gaan snuiven. Vrijdag zijn we begonnen in Muizenberg. Een echt stranddorp waar heel de bevolking in het water ligt om te surfen. Na wat genieten van het mooie strand zijn we 's avonds in een zeer aparte kroeg geëindigd waar we zeker nog eens terug gaan. De volgende ochtend vroeg op want er stond een roadtrip naar Kaap de Goede Hoop op het programma. Prachtige natuur gezien onderweg en in het nationale park zebra's, struisvogels, springbokkies en veel baboons gespot. Deze bavianen zijn erg brutaal en er werd overal gewaarschuwd om je tasjes goed vast te houden. Een picknickende familie was dit even vergeten, want een baboon wist met een grote trommel vol koek weg te sneaken. We zijn naar het uiterste puntje van Zuid-Afrika gelopen en veel mooie plaatjes geschoten. 's Avonds weer naar het inmiddels vertrouwde Long Street gegaan om hier opnieuw een leuke nacht te beleven. Op zondag was het maar liefs 30 graden en hebben we de hele dag aan het strand gechillt bij Muizenberg. Life is good!

Pinguins, Ajax CT en een bietjie fysiotherapie

Laat ik deze keer maar eens beginnen met een stuk over fysiotherapie, want daar gaat het op deze blog nog een beetje te weinig over. Qua stage schiet het nog niet erg op. ‘Gelukkig' hebben niet alleen wij dit probleem, maar eigenlijk alle projecten van alle studenten komen niet echt van de grond. Laurie en ik lopen de hele dag achter een verpleegkundige aan en zijn vooral veel aan het kijken (zij noemen het observeren en zijn er heel blij mee). Ongeveer één keer per dag zien we een cva patiënt bij wie we een poging tot therapie doen. De meeste patiënten lopen al jaren met hun verlamming, hebben geen hulpvraag, dus fysiotherapie heeft weinig nut. We zien hele speciale dingen. Zo worden hier heel snel benen geamputeerd dus hebben we al veel amputaties gezien. Elke patiënt heeft een indrukwekkend verhaal en weten heel goed te leven met hun aandoening. Ondanks dat we ons dus heel bevoorrecht voelen om Afrika van zo dichtbij te zien voelen we ons een bietjie nutteloos. Gelukkig gaat het allemaal goed komen, alleen duurt dat hier allemaal net wat langer dan in Nederland. Afgelopen week hebben we een praatje gehad met Red Cross en met een fysiotherapeute. We hebben een uurtje met haar meegekeken. Wow, onderzoeken gaan hier net even wat minder precies en de verslaglegging bestaat uit twee regeltjes op een papiertje, klein verschilletje... Hoogstwaarschijnlijk gaan we voor Red Cross (een organisatie waarbij ook verpleegkundigen aan huis gaan bij patiënten) werken. De fysiotherapeute is maar één keer in de twee weken in Genadendal te vinden, maar misschien gaan we haar ook assisteren. Bij Home Based Care hebben we nu vier patiënten uitgekozen die onze hulp goed kunnen gebruiken. We hebben samen met de patiënten doelen besproken en gaan ze vanaf volgende week twee keer in de weken op eigen houtje bezoeken. Zo wil de patiënt die al twee jaar in bed ligt graag in een stoel zitten, wil een andere vrouw van haar bewegingsangst af en een andere patiënt wil weer leren lopen. We like!

Genoeg over stage, even weer wat over het Genadendals leventje. Een paar keer per week ga ik met twee andere sportievelingen hardlopen. Meestal wordt het een rondje om het dorp waar we enorm van het uitzicht op de bergen genieten. Het grappige is dat de mensen hier behoorlijk onsportief zijn en niet vaak sportende mensen zien, laat staan twee blondies en een redhead. Bij elke jogsessie zijn we dan ook weer een ware attractie. Mensen stoppen langs de weg om naar ons te zwaaien en elke keer weer zijn er een paar grapjassen die een stuk met ons mee rennen. Laatst zag een vrouw ons in het begin van ons looprondje en even later ook weer tijdens het eind van hetzelfde rondje. Vol ongeloof schreeuwde ze: ‘Are you still running?!'

Dikke hongerbuikjes zijn hier trouwens niet echt te vinden, maar dikke buiken door overgewicht maar al te veel. Zo ongeveer elke Zuid-Afrikaan heeft een dikke pens. Ontbijten doen ze hier met een zakje chips en ze drinken liters cola. Toen ik laatst aan een vrouw uitlegde dat wij in Nederland tussendoor in de ochtend fruit eten en geen chips moest ze heel hard lachen. Sindsdien denken alle verpleegkundigen waar wij stage bij lopen dat wij health-freaks zijn. Toen Laurie en ik pas bij een patiënt thuis zaten en de patiënt vroeg of we wat wilden drinken, gaf de verpleegkundige meteen antwoord voor ons: 'No thanks, they only drink water. They are on a diet.'... Drank en drugs zijn hier ook een groot probleem. We zien veel mensen die overdag stomdronken zijn en Laurie heeft laatst zelfs een hoeveelheid tuck (de locale en zeer goedkope drug, lijkt op coke) in huis zien liggen. Zo zien we af en toe ook een kangaroo-baby. Ze noemen deze kindjes zo omdat ze extreem klein en dun zijn. Moeders heeft dan tijdens de zwangerschap gerookt en gedronken en het kind loopt heel erg achter in de ontwikkeling. Zo zielig! En de mensen schamen zich er niet eens voor...

Elke maandag beginnen de weekend kriebels al weer en op vrijdag staat iedereen te springen om de Chico's in te stappen en een leuk weekend te beleven. Afgelopen weekend stond Kaapstad weer op de planning. Vrijdagavond hebben we een bezoekje gebracht aan het enorme Green Point Stadium -je weet wel, dat stadium van het WK voetbal. Ajax Cape Town speelde deze avond tegen de welbekende (??) Platinum Stars en dit spektakel wilden wij natuurlijk niet missen. Omdat wij stinkend rijke Nederlanders zijn hebben we de allerduurste kaarten gekocht: maar liefs 8 euro voor de beste plekken in het stadion. De boys kochten een Ajax CT shirtje wat ervoor zorgde dat ik de hele avond in een Ajax Amsterdam shirt rond heb gehuppeld (wie had dat ooit gedacht?!). Doordat het stadion lichtelijk leeg was (er passen 68.000 mensen op de tribune en er waren ongeveer 1000 mensen) vielen we nogal op tussen de gekleurde Ajax fans. Koen vd Laak (een Nederlandse speler die best goed schijnt te voetballen) had ons ook meteen in de gaten, dus tijdens het inspelen heeft ie een kort praatje gemaakt met de groep. De tweede helft zijn we bij in het sfeervak gaan zitten (dat kan hier natuurlijk gewoon) en hebben we bij elke goal een vuvuzela feestje meegemaakt. Onwijs leuk om dit een keer mee te maken en de lokale Ajax CT fans konden onze aanwezigheid ook waarderen. De nacht hebben we weer doorgebracht in verschillende kroegen vergezeld met Savanna. De volgende dag zijn we terug naar Genadendal gegaan omdat we uitgenodigd waren voor de opening van een bistro. Genadendal is een heel prima dorp om te wonen, maar het idee om er het weekend door te brengen geeft me de kriebels, dus zijn we zondag met zijn allen gaan relaxen in de spa een stukje verderop.

Wordt het al wat kouder en natter in Nederland? Hier gaat de zon elke dag wat harder schijnen en de lente is sinds 1 september officieel begonnen. Op dit moment zit ik dan ook in een shortje in de achtertuin te genieten van het heerlijke Afrikaanse zonnetje. Yay!

Het arme dorpsleven vs. het bruisende stadsleven

Wauw, afgelopen week twee uiterste kanten van Zuid-Afrika leren kennen. Het armoedige dorpslevenmaar ookhet bruisende stadsleven. What a difference!

De week begon met een enorme cultuurshock! Afgelopen dinsdag hebben Laurie en ik onze eerste stagedag gehad. We zijn ieder apart op pad gegaan met een verpleegkundige. We zien ieder ongeveer 10 patiënten per ochtend, daarna is de werkdag weer afgelopen. Ik heb op mijn eerste dag al veel bijzonders gezien en ben er behoorlijk van onder de indruk. Ik heb de oudste vrouw van Genadendal gezien (101 jaar oud, super klein en rimpelig, en doet nog alles zelf), een vrouw van 32 jaar met een zeldzame ziekte (hierdoor is ze niet groter dan een halve meter, kan ze niet praten en ligt ze al haar hele leven in bed: ongelooflijk zielig) en heel veel armoedige huisjes. Wat mij allemaal opvalt aan de mensen en hun huizen? Het gemiddelde huis hier is zo groot als een flinke studentenkamer. Vaak staan bedden gewoon in de woonkamer en kun je je amper omdraaien omdat alles vol staat met spulletjes. De mensen wassen hun kleding (waar echt overal gaten in zitten) buiten in een ton met koud water. De gemiddelde persoon boven de vijftig heeft geen tanden en is erg klein. De huisjes zijn niet heel hygiënisch en de mensen daarom ook niet altijd. Er is vaak geen echte vloer (gewoon wat zeil en kleedjes op een kleigrond), overal zitten vliegen en het stinkt. Heel opmerkelijk is wel dat elk huis een tv heeft en deze altijd aanstaat. Om bij een huis te komen moet je vaak door de achtertuin van een ander huis. De meeste mensen hebben geen douche in hun huis, dus wassen zichzelf in een teiltje. De kleding van de mensen zit vol met gaten en scheuren, evenals de bekleding van de meubels en dekens. Niet elk huis is overigens zo slecht, maar de meeste mensen die wij zullen zien wonen wel in zulke armoedige huizen. Wat me bovenal opvalt: de mensen lijken heel gelukkig te zijn. Ze gaan de hele dag bij elkaar op bezoek, zijn blij met kleine dingen en lachen heel veel.

Wat betreft fysiotherapie hebben we nog niet zo veel kunnen doen. De eerste week heeft voornamelijk uit observatie bestaan. Het werktempo ligt hier heel wat lager. Als het regent gaan wordt er gewacht tot het droog is (je zou maar eens nat worden...) en het lopen van patiënt tot patiënt gaat nog langzamer dan slenteren. Het is even wennen, maar prima vijf maanden vol te houden!

Maandag zijn we trouwens nog met een aantal naar de universiteit van Kaapstad geweest. We moesten hier ingeschreven worden omdat we er supervisie krijgen. Heel leuk om een kijkje te nemen op de enorme universiteit en bijbehorende campus. Ik studeer nu officieel aan the University of Western Cape, hell yeah!

Misschien leuk om te weten voor iedereen hoe het er hier op een basisschool aan toe gaat. De ochtend begint hier voor de kinderen met in de rij staan en een uitgebreid gebed. Om 10 uur is de eerste en meteen de enigste pauze van de dag. De kinderen gaan hier namelijk van 08:00 tot 13:00 naar school. In de pauze worden er zakken chips, kippenbouten en veel snoepjes gegeten. Heel wat anders dan het verplichte fruitje in Nederland. De docenten zijn een stuk strenger dan wij gewend zijn. Kinderen worden met een potlood op de vingers geslagen wanneer ze iets fout doen en flink afgeblaft. Ondanks deze strenge benadering zijn de kinderen heel brutaal (tegen ons dan). Af en toe komen ze aan de deur om eten te vragen en ze roepen je na op straat. Waar ik erg verbaasd over was, is dat lang niet alle kinderen hier naar school gaan. Genadendal is een redelijk ontwikkeld dorp (in Afrika termen dan), maar ongeveer de helft van de kinderen zit de hele dag thuis. School blijkt toch te duur te zijn voor veel families. Ik zie dit veel tijdens stage: kinderen die overdag thuis aan het poetsen zijn, de was aan het ophangen zijn of de kleintjes verzorgen. Hun ouders hebben geen werk (op een paar maanden op de boerderij werken in de zomer na dan) en daarom ook praktisch geen inkomen. Baby's en peuters kruipen overal door het vuil en worden heel ruw opgepakt. Zo compleet anders dan in Nederland!

Maar dan is er ook nog een ander deel van Zuid-Afrika: Kaapstad! Afgelopen vrijdag hebben we het vertrouwde Genadendal verlaten voor een weekend in the big city. Vijf chicks in één Chico op de drukke wegen in de stad, dat gaat iedere keer maar net goed. Iedereen steekt de weg gewoon over wanneer ze zin hebben (serieus, er lopen meer mensen door het rode stoplicht dan door het groene) en mensen staan met kinderen achter op een auto met 120 km/u. Sick! We hebben het weekend geslapen in een hostel midden in het befaamde Long Street, de uitgaansstraat van Kaapstad. Het slapen in een hostel is goed bevallen. Het is even wennen om met allemaal andere mensen een kamer te delen, maar iedereen doet 's nachts en 's ochtends heel zachtjes voor elkaar 's en het is er gezellig. Overdag hebben we lekker van het zonnetje genoten, we zijn wat gaan shoppen, naar de zee gelopen en hebben pinguïns in een aquarium gezien. We hebben twee keer lekker uitgegeten (de mannen aan krokodil en de vrouwen eindelijk weer eens vis) en hebben een avond genoten van een reggaeband. We hebben een poging gedaan om een deftige club in te komen, maar wegens falen zijn we intwee internationale kroegen geëindigd wat zeer goed beviel. Alle Afrikanen gaan hier helemaal los, echt leuk om te zien. Ondanks de donkere kant van de stad (bedreigingen met messen en gejatte telefoons -don't worry, we letten op) gaan we zo'n weekendje Kaapstad de komende tijd zeker nog eens herhalen!

Ik voel me inmiddels behoorlijk thuis hier in Zuid-Afrika en heb het onwijs naar mijn zin. En het gaat alleen nog maar leuker worden: de zomer, papa en mama, Rainer en nog heel veel leuke uitstapjes komen er aan and I can't wait!

Adres: Bergstraat 23, Genadendal, 7234