Wij zitten hier niet stil in Zuid-Afrika. Vorige week hebben Vera en ik met veel trots 10 km hardgelopen (met de Afrikaanse berg op en wind tegen). Toevallig lazen we een dag later op internet over de Cape Town Marathon. Die zou komend weekend al zijn en er zou een 10 km run bij zitten. Enthousiast dat we waren wilden we ons meteen gaan inschrijven. Helaas bleek de inschrijfdatum verlopen te zijn. Na twee maanden Zuid-Afrika weten we dat onze Hollandse roots en blonde koppies af en toe in het voordeel werken, dus hebben we een brutaal mailtje gestuurd of we toch deel zouden kunnen nemen aan de befaamde race. Jawel hoor, een dag later zijn we naar Kaapstad gereden want we mochten ons gaan inschrijven. Toen we 's avonds bij een feestje in Genadendal aan het opscheppen waren over onze deelname aan de Cape Town Marathon besloten twee anderen ons te gaan vergezellen tijdens de 10 km. Dit betekend dat we de volgende ochtend opnieuw naar Kaapstad zijn gereden voor opnieuw een inschrijving. Dit keer zat de 10 km echt helemaal vol, er waren geen startnummers meer te bekennen. Vera en ik hebben nogmaals onze blonde haren in de strijd gegooid met als resultaat dat de twee anderen ook een startnummer zouden krijgen. We moesten hiervoor wel de volgende ochtend vroeg -heel vroeg- bij de start zijn. Na een korte nacht ging om 04:00 de wekker. Om 05:00 stonden we met z'n vieren in onze hardlooppakkies en Nederlandse vlaggetjes op de wangen, bibberend van de kou in een verlaten Kaapstad. De startnummers waren gelukkig snel regelt. Na anderhalf uur wachten konden we om 06:30 daadwerkelijk starten. We stonden helaas helemaal achteraan, wat betekende dat we baie veel mensen hebben moeten inhalen. Van de 2000 deelnemers zijn we uiteindelijk ergens in de 500 geëindigd met een tijd van 56 minuten. We hebben dus zo'n 1500 renners ingehaald, mensen recht voor onze neus zien languit zien vallen, een smak zeewater in ons gezicht gekregen toen we op de boulevard liepen en een mega eindsprint gehad. Toen ik over de finish rende hoorde ik tussen de Alibaba's en Mohammeds een hele duidelijke ‘Birgit Tielemaaaaaaans' door de speakers knallen. Ik was behoorlijk kapot, maar vooral erg trots op ons vieren!

Wat hebben we de afgelopen weken nog meegemaakt met onze patiënten? De vrouw die al twee jaar in bed ligt waar ik al eens eerder over vertelde hebben we inmiddels tot zit gekregen. Twee jaar lang is ze niet meer uit haar bed geweest, dus dit was een hele overwinning. Een andere vrouw met ernstige artrose had al acht maanden niet meer buiten gelopen. Na een aantal keer binnen oefenen met krukken zijn we naar buiten gelopen. 'Thanks a million', zei ze emotioneel tegen ons nadat we weer binnen waren. Een ander voorbeeld, een vrouw met een incomplete dwarslaesie waardoor haar benen verlamd zijn. Ze had sinds een half jaar erg veel pijn in haar rug en arm en kon in haar werk als schrijfster niet meer goed functioneren. We zijn nu bezig met triggerpoint therapie en het werkt zo goed dat ze geen klachten meer heeft. En dat na een half jaar pijn! Laurie en ik zijn dan ook ontzettend trots op ons zelf. We hadden in de eerste weken van de stage nooit verwacht zoveel te kunnen bereiken. Voor ons zijn het misschien maar kleine dingen, maar voor de patiënten is het een hele levensverandering. We zijn van plan om al onze kennis te gaan delen met de verpleegsters die werkzaam zijn in de dorpen, zodat wanneer wij weg over een aantal maanden vertrekken, de patiënten nog steeds de zorg krijgen die ze verdienen.

Afgelopen vrijdag heeft er een ware Tielemans invasie plaatsgevonden in Genadendal. Papa en mama waren namelijk dinsdag (een dag vertraging) in Kaapstad aangekomen. Na drie dagen in de stad en een dag in Hermanus was het dan eindelijk tijd om hun verloren dochter weer te zien. Laurie en ik zijn overspoeld met pepernoten, drop, gemiste kleding en andere cadeautjes: big thanks to everyone! We hebben als echte Genalers het hele dorp laten zien en we zijn nog langs twee patiënten geweest. Terwijl papa en mama zwaar onder de indruk waren van de Zuid-Afrikaanse omstandigheden waarin de mensen hier leven konden Laurie en ik nog maar aan een ding denken: zo snel mogelijk naar Stellenbosch. Hier zijn we al eens geweest, maar dit keer hadden we net een andere accommodatie. Geen vrees meer voor bed bugs of schurft, geen krakende stapelbedden, geen kamer delen met tien andere backpackers. Nee nee, dit keer was het ein-de-lijk eens tijd voor luxe! We hebben onwijs genoten van de service, het hemelbed waarin we als prinsesjes ontwaakten en het uitgebreide ontbijtbuffet. Vrijdag konden we het niet laten om met de rest van de studenten (die wel tussen de bed bugs lagen) op stap te gaan. Zaterdag zijn we met the parents gaan wijnproeven. We hebben dit keer wel een goede uitleg gekregen en als kritische wijnkenners op de juiste manier heel wat afgeproefd (check de video voor een demonstratie). Zondag zijn papa en mama weer vroeg vertrokken richting de kust waar ze op dit moment nog aan het genieten zijn van het lekkere Afrikaanse weer. Ik ben met een deel van de groep studenten naar het strand gegaan en heb Laurie in Stellenbosch achter gelaten. Zij heeft deze week namelijk vakantie en gaat dat samen met een andere student vieren aan het strand en in Kaapstad.

Omdat Laurie weg is ga ik deze week alleen op pad in Genadendal en omstreken. Ondanks mijn geruststellende woorden is iedereen zo bang dat het hier gevaarlijk is. Deze week bewijst het tegendeel. Het gaat helemaal prima om in mijn eentje alle patiënten af te gaan in dit gemoedelijke dorpje. Komend weekend gaan we met de groep naar Rocking the Daisies. Een van de grootste festivals in Zuid-Afrika met zo'n beetje alle Afrikaanse studenten, wazige muziek en vooral heel veel zon!